THE SEVENTH ECUMENICAL COUNCIL
Held in Nicea, Asia Minor in 787. Under Empress Irene. 367 Bishops were present. It centered around the use of icons in the Church and the controversy between the iconoclasts and iconophiles. The Iconoclasts were suspicious of religious art; they demanded that the Church rid itself of such art and that it be destroyed or broken (as the term “iconoclast” implies). The iconophiles believed that icons served to preserve the doctrinal teachings of the Church; they considered icons to be man’s dynamic way of expressing the divine through art and beauty. The Iconoclast controversy was a form of Monophysitism: distrust and downgrading of the human side.
“We define that the Holy icons, whether in color, mosaic, or some other material, should be exhibited in the holy churches of God, on the sacred vessels and liturgical vestments, on the walls, furnishings, and in houses and along the roads, namely the icons of our Lord God and Savior Jesus Christ, that of our Lady the Theotokos, those of the venerable angels and those of all saintly people. Whenever these representations are contemplated, they will cause those who look at them to commemorate and love their prototype. We define also that they should be kissed and that they are an object of veneration and honor (timitiki proskynisis), but not of real worship (latreia), which is reserved for Him Who is the subject of our faith and is proper for the divine nature, … which is in effect transmitted to the prototype; he who venerates the icon, venerated in it the reality for which it stands.”
Η Ζ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ
Η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος συγκροτήθηκε το 787 στην Νίκαια από την ευσεβέστατη Αυτοκράτειρα Ειρήνη την Αθηναία, με την συμμετοχή 350 περίπου Επισκόπων, με προεδρέυοντα τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ταράσιο, και πλήθους μοναχών. Η Εικονομαχία καταδικάστηκε ως αίρεση και αποφασίστηκε η αναστήλωση των Ιερών Εικόνων. Η τιμή και προσκύνηση των Εικόνων διαχωρίστηκε από αντίστοιχες εκδηλώσεις των ειδωλολατρών με την διευκρίνιση και τον λεπτομερή προσδιορισμό του τελικού αποδέκτη της προσκύνησης: προσκυνάμε βέβαια την εικόνα, όμως η προσκύνηση δεν αναφέρεται στην εικόνα αλλά στο εικονιζόμενο πρόσωπο.
Ο Όρος της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου είναι σαφής: «… οι ταύτας (= τας εικόνας) θεώμενοι διανίστανται προς την των πρωτοτύπων μνήμην τε και επιπόθησιν και ταύταις ασπασμόν και τιμητικήν προσκύνησιν απονέμειν, ου μην την κατά την πίστην ημών αληθινήν λατρείαν, ή πρέπει μόνη τη θεία φύσει….. η γαρ της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει και ο προσκυνών την εικόνα προσκυνεί εν αυτή του εγγραφομένου την υπόστασιν.
