WEEKDAY SERVICES
Wednesday, September 5 —
PARAKLESIS to the Most Holy Theotokos at 6 p.m.
Saturday, September 8—NATIVITY OF THE MOST HOLY
THEOTOKOS— Div. Liturgy at 8:30 a.m.
The office will be closed on Monday, September 3rd
SUNDAY & GREEK SCHOOL’S START
Our Sunday School will be starting on Sunday, September 16th at 10 a.m. Please do not forget to register your children. If you would like to help with Sunday School, please call the Church office or contact Eleni Raschi at eleniraschi@gmail.com.
Our Greek School is ready again for Agiasmos on Saturday, September 22nd at 10 a.m. Please do not forget to register your children for an exciting new school year. Call the office at 617-625-2222.
________________________________
FESTIVAL
Once again our festival is fast approaching. Before you know it, the festival weekend of September 7, 8 and 9th will be upon us. So, now is the time to think how you are going to help your church.
You can help in many ways, you all know the drill by now. You can either help us during the week of the festival by skewing kabobs, cutting vegetables or putting the final touches together that will help this year's festival be another success. Most help will be needed during the 3 day weekend in various areas!
You can also donate items from the festival item list or by putting an ad in our festival ad book, as soon as possible. Whatever you decide to do, it would be greatly appreciated, but you need to decide. It's your choice as to how you want to help your church.
We are currently asking you to please call and let the church office know, so we can mark you down. As always, thank you in advance. If you have any questions, please ask our festival co-chair people, Andy Galbadis and/or Diane Karavitis.
_____________________________________
THE DORMITION FAMILY TABLE
The next Dormition Family Table will be served on Wednesday, September 19th, 2018 from
4 p.m.—6 p.m. We are looking for volunteers to help cook and serve. Cooking starts at 2:00 p.m.
Prokeimenon. Plagal First Mode. Psalm 11.7,1.
You, O Lord, shall keep us and preserve us.
Verse: Save me, O Lord, for the godly man has failed.
The reading is from St. Paul's Second Letter to the Corinthians 1:21-24; 2:1-4.
Brethren, it is God who establishes us with you in Christ, and has commissioned us; he has put his seal upon us and given us his Spirit in our hearts as a guarantee.
But I call God to witness against me - it was to spare you that I refrained from coming to Corinth. Not that we lord it over your faith; we work with you for your joy, for you stand firm in your faith. For I made up my mind not to make you another painful visit. For if I cause you pain, who is there to make me glad but the one whom I have pained? And I wrote as I did, so that when I came I might not suffer pain from those who should have made me rejoice, for I felt sure of all of you, that my joy would be the joy of you all. For I wrote you out of much affliction and anguish of heart and with many tears, not to cause you pain but to let you know the abundant love that I have for you.
Προκείμενον. Plagal First Mode. ΨΑΛΜΟΙ 11.7,1.
Σὺ Κύριε, φυλάξαις ἡμᾶς καὶ διατηρήσαις ἡμᾶς.
Στίχ. Σῶσον με, Κύριε, ὅτι ἐκλέλοιπεν ὅσιος.
τὸ Ἀνάγνωσμα Πρὸς Κορινθίους β' 1:21-24, 2:1-4.
Ἀδελφοί, ὁ βεβαιῶν ἡμᾶς σὺν ὑμῖν εἰς Χριστόν, καὶ χρίσας ἡμᾶς, θεός, ὁ καὶ σφραγισάμενος ἡμᾶς, καὶ δοὺς τὸν ἀρραβῶνα τοῦ πνεύματος ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν. Ἐγὼ δὲ μάρτυρα τὸν θεὸν ἐπικαλοῦμαι ἐπὶ τὴν ἐμὴν ψυχήν, ὅτι φειδόμενος ὑμῶν οὐκέτι ἦλθον εἰς Κόρινθον. Οὐχ ὅτι κυριεύομεν ὑμῶν τῆς πίστεως, ἀλλὰ συνεργοί ἐσμεν τῆς χαρᾶς ὑμῶν· τῇ γὰρ πίστει ἑστήκατε. Ἔκρινα δὲ ἐμαυτῷ τοῦτο, τὸ μὴ πάλιν ἐν λύπῃ πρὸς ὑμᾶς ἐλθεῖν. Εἰ γὰρ ἐγὼ λυπῶ ὑμᾶς, καὶ τίς ἐστιν ὁ εὐφραίνων με, εἰ μὴ ὁ λυπούμενος ἐξ ἐμοῦ; Καὶ ἔγραψα ὑμῖν τοῦτο αὐτό, ἵνα μὴ ἐλθὼν λύπην ἔχω ἀφʼ ὧν ἔδει με χαίρειν, πεποιθὼς ἐπὶ πάντας ὑμᾶς, ὅτι ἡ ἐμὴ χαρὰ πάντων ὑμῶν ἐστίν. Ἐκ γὰρ πολλῆς θλίψεως καὶ συνοχῆς καρδίας ἔγραψα ὑμῖν διὰ πολλῶν δακρύων, οὐχ ἵνα λυπηθῆτε, ἀλλὰ τὴν ἀγάπην ἵνα γνῶτε ἣν ἔχω περισσοτέρως εἰς ὑμᾶς.
14th Sunday of Matthew
The Reading is from Matthew 22:2-14
The Lord said this parable, "The kingdom of heaven may be compared to a king who gave a marriage feast for his son, and sent his servants to call those who were invited to the marriage feast; but they would not come. Again he sent other servants, saying, 'Tell those who are invited, Behold, I have made ready my dinner, my oxen and my fat calves are killed, and everything is ready; come to the marriage feast.' But they made light of it and went off, one to his farm, another to his business, while the rest seized his servants, treated them shamefully, and killed them. The king was angry, and he sent his troops and destroyed those murderers and burned their city. Then he said to his servants, 'The wedding is ready, but those invited were not worthy. Go therefore to the thoroughfares, and invite to the marriage feast as many as you find.' And those servants went out into the streets and gathered all whom they found, both bad and good; so the wedding hall was filled with guests.
But when the king came in to look at the guests, he saw there a man who had no wedding garment; and he said to him, 'Friend, how did you get in here without a wedding garment?' And he was speechless. Then the king said to the attendants, 'Bind him hand and foot, and cast him into the outer darkness; there men will weep and gnash their teeth.' For many are called, but few are chosen."
14th Sunday of Matthew
Κατὰ Ματθαῖον 22:2-14
Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὅστις ἐποίησε γάμους τῷ υἱῷ αὐτοῦ. Καὶ ἀπέστειλε τοὺς δούλους αὐτοῦ καλέσαι τοὺς κεκλημένους εἰς τοὺς γάμους, καὶ οὐκ ἤθελον ἐλθεῖν. Πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους λέγων· Εἴπατε τοῖς κεκλημένοις· ἰδοὺ τὸ ἄριστόν μου ἡτοίμασα, οἱ ταῦροί μου καὶ τὰ σιτιστὰ τεθυμένα, καὶ πάντα ἕτοιμα· δεῦτε εἰς τοὺς γάμους. οἱ δὲ ἀμελήσαντες ἀπῆλθον, ὃς μὲν εἰς τὸν ἴδιον ἀγρόν, ὃς δὲ εἰς τὴν ἐμπορίαν αὐτοῦ· οἱ δὲ λοιποὶ κρατήσαντες τοὺς δούλους αὐτοῦ ὕβρισαν καὶ ἀπέκτειναν. Ἀκούσας δὲ ὁ βασιλεὺς ἐκεῖνος ὠργίσθη, καὶ πέμψας τὰ στρατεύματα αὐτοῦ ἀπώλεσε τοὺς φονεῖς ἐκείνους καὶ τὴν πόλιν αὐτῶν ἐνέπρησε. Τότε λέγει τοῖς δούλοις αὐτοῦ· ῾Ο μὲν γάμος ἕτοιμός ἐστιν, οἱ δὲ κεκλημένοι οὐκ ἦσαν ἄξιοι· πορεύεσθε οὖν ἐπὶ τὰς διεξόδους τῶν ὁδῶν, καὶ ὅσους ἐὰν εὕρητε καλέσατε εἰς τοὺς γάμους. Καὶ ἐξελθόντες οἱ δοῦλοι ἐκεῖνοι εἰς τὰς ὁδοὺς συνήγαγον πάντας ὅσους εὗρον, πονηρούς τε καὶ ἀγαθούς· καὶ ἐπλήσθη ὁ γάμος ἀνακειμένων. Εἰσελθὼν δὲ ὁ βασιλεὺς θεάσασθαι τοὺς ἀνακειμένους εἶδεν ἐκεῖ ἄνθρωπον οὐκ ἐνδεδυμένον ἔνδυμα γάμου, καὶ λέγει αὐτῷ· Ἐταῖρε, πῶς εἰσῆλθες ὧδε μὴ ἔχων ἔνδυμα γάμου; ῾Ο δὲ ἐφιμώθη. Τότε εἶπεν ὁ βασιλεὺς τοῖς διακόνοις· Δήσαντες αὐτοῦ πόδας καὶ χεῖρας ἄρατε αὐτὸν καὶ ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. Πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοὶ, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.
Saint John became Patriarch during the reign of Tiberius, in the year 582, governed the Church for thirteen years and five months, and reposed in peace in 595. It was during this Patriarch's reign, in the year 586, that the title "Ecumenical Patriarch," not used before this, came to be instituted.
SEPTEMBER 1ST
BEGINNING OF THE ECCLESIASTICAL YEAR
On September 1st, we celebrate the Indiktos, the beginning of the new ecclesiastical year. The word Indiktos is derived from the Latin indiktio, which means decree. The term originated from the decision of Roman emperors to appoint by decree for a period of fifteen years, the amount of the annual tax, which they received for the maintenance of the army. The first fifteen year cycle was initiated under Caesar Augustus, three years before the birth of Christ, when he issued orders for a general census of the inhabitants of the Roman Empire and the collection of taxes. In the Eastern part of the Empire, the New Year was celebrated on September 24, the day of the autumn equinox. However, since the 23rd coincided with the birthday of the Emperor of Rome Octavian, the new year was transferred to September 23, which was defined as the beginning of Indiktion. Since the reign of Constantine the Great, the Indiktion was formally used as calendar date.
So Indiktos ended up meaning the year, and the beginning of New Year was called Indiktion. The Church had to use the New Year, and attribute to it a Christian character, therefore it decided to celebrate the feast of the conception of Saint John the Baptist, which is the first event in the history of the Gospel. Later, in 462 AD, for practical reasons, in order to match the first day of the ecclesiastical New Year with the first day of the month the Indiktion was celebrated on the 1st of September. Since that time the Church of Constantinople keeps celebrating Sept. 1st as the beginning of the new ecclesiastical year. The celebration of the New Year on January 1st has Roman origins and was introduced to the Orthodox East in recent times, coming from the West. The Roman pagans were celebrating the god Janus, from whose name the month of January was derived. The church of Rome tried to counteract the pagan celebration of Janus, and decided to celebrate the new Christian year on January 1st.
Because September is a harvest season for fruits and the earth is preparing for a new cycle of vegetation, it was fit for the Christians to celebrate the beginning of another agricultural season, yielding thanks to God for his sustaining of the creation. The Jews were already doing this according to the teaching of the Mosaic law ; the first day of the seventh Jewish month, in the beginning of September, they celebrated a memorial proclaimed with the blast of trumpets, a day of solemn rest, without laborious work, presenting an offering by fire to the Lord ( Lev. 23:18 ) .
Christ, the Son and Word of God, the Creator of time and the universe, who became incarnate and took human nature upon Him in order to unite Jews and Gentiles in one church, wanted to recap on Himself the created world and the written Law. Therefore on this day, when nature prepares to start a new cycle of seasons, we celebrate the event, during which our Lord Jesus Christ entered the synagogue in Nazareth, and, opening the book of Isaiah, read the passage where the prophet speaks on behalf of the Lord: "the spirit of the Lord is upon me, because the Lord has anointed me. To bring good tidings to the afflicted, he has sent me to bind up the broken hearted, to proclaim liberty to the captives, and the opening of the prison to those who are bound; to proclaim the year of the Lord’s favor, and the day of vengeance of our God; to comfort all who mourn "(Isa. 61:1-2).
The Lord wanted to reveal Himself to the Jewish people and to prove that he was the Chosen Son of the Father who came to save everyone on earth. Even the way He chose to reveal Himself to us causes admiration. When he was given the Bible, He opened it, not at random, but in the paragraph of the Prophet Isaiah which was written about Him. What was written there? "The spirit of the Lord anointed me", selected me, to bring good news to the poor, the gospel to the Gentiles, who have neither the law nor the prophets and suffer from great spiritual poverty. "To bind up the broken hearted" and offer to those spiritually blind, Jews and Gentiles alike, those who were made subservient to Satan, spiritual vision and health. Included there were also the dead whom Hades had made his own, but were liberated after the Resurrection of our Lord. At the end of the paragraph He announced the joyful event that will occur, when the righteous will give thanks to Christ at His Second Coming, on the day that He will avenge the enemies of mankind, the demons. By reading this passage from Isaiah, the Lord revealed to the people that day, that this prophecy had came true.
Beloved, those who know that the only truth existing is our Lord Jesus Christ, celebrate the start of the New Ecclesiastical Year chanting the Church’s beautiful hymns. However this thanksgiving and worship must not be limited only to this day, but also continue during the week, during the rest of the year. We are asked to pray and praise the Most Merciful God for the goods that He provides us with, asking His protection for the whole world from the effects of the evil one. Our prayer must embrace all humanity, those who are in danger, suffering, hurt or starving. We must ask Him to guide us to live on earth according to His will, and to strengthen us when we are overcome from temptations and tribulations.
Protopresbyter Fr. Konstantinos Manetas
1Η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ (ΙΝΔΙΚΤΙΩΝΟΣ)
ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΕΤΟΥΣ
Την 1η Σεπτεμβρίου εορτάζουμε την αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή την αρχή του νέου Εκκλησιαστικού έτους. Η ίνδικτος είναι λέξις λατινική (indictio), ἡ ὁποία σημαίνει διάταγμα. Ὁ ὅρος προῆλθε ἀπό τήν συνήθεια τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων νά ὁρίζουν με διάταγμα γιά διάστημα δεκαπέντε χρόνων, τό ποσό τοῦ ἐτήσιου φόρου, πού εἰσέπρατταν αὐτή τήν ἐποχή γιά τή συντήρηση τοῦ στρατοῦ. Κατ’ ἐπέκτασιν καθιερώθηκε νά ὀνομάζονται ἰνδικτιῶνες καί οἱ δεκαπενταετεῖς αὐτοί κύκλοι πού ἄρχισαν ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου, τρία χρόνια πρίν ἀπό τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ, όταν διέταξε την γενική απογραφή των κατοίκων του Ρωμαϊκού κράτους και την είσπραξη των φόρων. Στην περιοχή της Ανατολής τα περισσότερα ημερολόγια είχαν ως πρωτοχρονιά την 24η Σεπτεμβρίου, ημέρα της φθινοπωρινής ισημερίας. Επειδή όμως η 23η ήταν η γενέθλια ημέρα του αυτοκράτορα της Ρώμης Οκταβιανού, η πρωτοχρονιά μετατέθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου, η οποία και καθορίστηκε ως αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή της περιόδου του ρωμαϊκού διατάγματος για τον φόρο που ίσχυε για 15 έτη.
Από του Μεγάλου Κωνσταντίνου γινόταν επισήμως χρήσις της Ινδικτιώνος ως χρονολογίας. Έτσι Ίνδικτος κατάντησε να σημαίνει το έτος και αρχή της Ινδίκτου η Πρωτοχρονιά. Αυτή την Πρωτοχρονιά βρήκε η Εκκλησία και της έδωσε χριστιανικό περιεχόμενο, αφού τοποθέτησε σ' αυτήν την εορτή της συλλήψεως του Προδρόμου, που αποτελεί και το πρώτο γεγονός της Ευαγγελικής Ιστορίας.
Αργότερα, το 462 μ.Χ., για πρακτικούς λόγους και για να συμπίπτει η πρώτη του έτους με την πρώτη του μηνός, η εκκλησιαστική πρωτοχρονιά μετατέθηκε την 1η Σεπτεμβρίου, από τότε δε, ή εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι τώρα εορτάζει την 1η Σεπτεμβρίου ως αρχήν του εκκλησιαστικού έτους.
Διευκρινίζεται ότι η πρωτοχρονιά της 1ης Ιανουαρίου έχει Ρωμαϊκή προέλευση και ήρθε στην Ορθόδοξη Ανατολή κατά τα νεότερα χρόνια. Οι Ρωμαίοι ειδωλολάτρες εόρταζαν τον θεό Ιανό, εξ’ου και ο μήνας Ιανουάριος που πήρε το όνομα του Ιανού. Η εκκλησία της Ρώμης γιά να εξουδετερώσει την ειδωλολατρική γιορτή του Ιανού, όρισε να εορτάζεται ο νέος χριστιανικός χρόνος την 1η Ιανουαρίου, οπότε η εορτή αυτή σιγά σιγά εισήχθη και στην Ανατολική Χριστιανοσύνη. Επειδή ο Σεπτέμβριος είναι ἐποχή συγκομιδῆς καρπῶν καί προετοιμασίας γιά τό νέο κύκλο βλαστήσεως, ταίριαζε νά εορτάζουν οι χριστιανοί τήν αρχή της γεωργικῆς περιόδου αποδίδοντας ευχαριστίες στόν Θεό γιά τήν εύνοιά του πρός τήν κτίση. Είναι αὐτό πού ήδη έκαναν οι Ιουδαίοι σύμφωνα μέ τίς εντολές τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου· τήν πρώτη δηλαδή μέρα τοῦ εβδόμου ιουδαϊκού μηνός, αρχές Σεπτεμβρίου, τελοῦσαν τήν ἑορτή τῆς Νεομηνίας ἤ τῶν Σαλπίγγων, κατά τήν οποία έπαυαν από κάθε ἐργασία, γιά νά προσφέρουν θυσίες ολοκαυτωμάτων «εις ὀσμήν εὐωδίας Κυρίῳ» (Λευιτ. 23,18).
Ο Χριστός, ο Υἱός καί Λόγος τού Θεού, ο δημιουργός του χρόνου καί του σύμπαντος, ο προάναρχος Βασιλεύς των αιώνων, ο οποίος σαρκώθηκε γιά νά πάρει την φύση του ανθρώπου πάνω Του καί νά συνενώσει Ἰουδαίους καί Εθνικούς σέ μία Εκκλησία, ήθελε νά ἀνακεφαλαιώσει πάνω Του τόν αἰσθητό κόσμο καί τό γραπτό Νόμο. Ετσι, αὐτή τήν ἡμέρα πού ἡ φύση ἑτοιμάζεται νά διανήσει ένα νέο κύκλο εποχών, εορτάζουμε τό γεγονός, κατά τό ὁποῖο ὁ Κύριος ημῶν Ιησούς Χριστός εισήλθε στή Συναγωγή στη Ναζαρέτ καί ανοίγοντας τό βιβλίο του Ησαΐου ανέγνωσε τό χωρίο, όπου ο Προφήτης ομιλεί εξ’ ονόματος τού Σωτήρος: “Το Πνεύμα του Κυρίου με κατέχει, γιατί ο Κύριος με ἔχρισε. Με απέστειλε να φέρω μήνυμα χαρμόσυνο στους φτωχούς, τους τσακισμένους ψυχικά να θεραπεύσω, στους αιχμαλώτους να κηρύξω λευτεριά, και στους φυλακισμένους την απαλλαγή τους. Τη χρονιά ν’αναγγείλω, που δίνει χάρη στο λαό Του ο Κύριος, τη μέρα που ο Θεός μας εκδικείται τους εχθρούς, όλους εκείνους που πενθούν να τους παρηγορήσω” (Ησα. 61:1-2).
Ο Κύριος επιθυμούσε να αποκαλυφθεί στον Ισραηλιτικό λαό και να του αποδείξει ότι ήταν ο εκλεκτός Υιός του Πατρός που ήλθε γιά να σώσει όλους πάνω στη γη. Ακόμη και ο τρόπος τον οποίον επέλεξε γιά να αποκαλύψει τον εαυτό Του μας προξενεί θαυμασμό. Οταν του δόθηκε η Βίβλος, την άνοιξε, όχι στην τύχη, αλλά πάνω στο εδάφιο του Προφήτη Ησαϊα όπου ήσαν γραμμένα αυτά που Τον αφορούσαν. Τι ήταν γραμμένο εκεί; «Το πνεύμα του Κυρίου με έχρισε», με επέλεξε, να φέρω τα καλά νέα στους φτωχούς, δηλαδή το Ευαγγέλιο στους εθνικούς, που δεν έχουν ούτε το νόμο ούτε τους προφήτες και υποφέρουν από μεγάλη πνευματική φτώχεια. «Τους τσακισμένους ψυχικά να θεραπεύσω» και να δώσω στους ψυχικά τυφλούς, Εβραίους και εθνικούς, εκείνους που τους έχει κάνει υποχείριο ο σατανάς, την πνευματική όραση και υγεία. Σ’αυτήν την κατηγορία ανήκαν και οι νεκροί που τους είχε κάνει δικούς του ο Αδης, αλλά λυτρώθηκαν με την Ανάσταση του Κυρίου μας. Στο τέλος ανάγγειλε και το χαρμόσυνο γεγονός που θα συμβεί όταν θα δώσει χάρη ο Θεός στους δικαίους κατά την Δευτέρα Παρουσία, μέρα που θα εκδικηθεί τους εχθρούς του ανθρώπινου γένους δηλαδή τους δαίμονες. Αφού διάβασε αυτό το απόσπασμα από τον Ησαϊα, ο Κύριος αποκάλυψε στο λαό ότι εκείνη την ημέρα πραγματοποιήθηκε και επαληθεύτηκε η προφητεία αυτή με το κήρυγμα που άκουσαν στα αυτιά τους. Εμείς αδελφοί μου που γνωρίζουμε ότι η μόνη αλήθεια είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, συμετέχουμε στο ξεκίνημα του Νέου εκκλησιαστικού Έτους με τους υπέροχους ύμνους που αναπέμπουμε προς τον Πανάγιο Θεό. Αυτή η ευχαριστία και η προσκύνηση όμως δεν πρέπει να εξαντληθεί στη πρώτη μόνο ημέρα, αλλά να μας ακολουθήσει και κατά τη διάρκεια της εβδομάδος και του έτους, στην καθημερινή μας ζωή. Καλούμαστε να προσευχόμαστε και να δοξάζουμε τον Πανάγαθο Θεό γιά τα καλά που μας παρέχει, αλλά και να τον παρακαλούμε να προστατεύει ολόκληρο τον κόσμο από τα αποτελέσματα της κακίας του πονηρού.
Η προσευχή μας πρέπει να αγκαλιάζει όλη την ανθρωπότητα, εκείνους που πονάνε, που υποφέρουν, που πεινάνε, που πολεμούνται. Καλούμαστε να ζητάμε να μας φωτίζει γιά να κάνουμε το θέλημα Του, και να μας ενισχύει εκεί που εμείς αδυνατούμε να το πράξουμε.
Π. Κωνσταντίνος Μανέτας