WEEKDAY SERVICES
Monday, December 24th
+ The Service of the Royal Hours of Christmas at 8:30 a.m.
+ Great Vespers and Divine Liturgy at 5:30 p.m.
Tuesday, December 25th—Christmas Day
+ Festive Divine Liturgy at 8 a.m.
__________________________
MEMORIAL SERVICES
On Sunday, a memorial service will be offered for the repose of the souls of Nikolaos and Kokona Sfikas, for the souls of George, Anne and Peter Pappas, Panagiotis and Zacharoula Bachas.
On Sunday the coffee hour is kindly hosted by the Sfikas family.
_______________________________
On Sunday, December 23rd, after the Divine Liturgy the children's Christmas pageant will follow.
_____________________________
PTO COMMUNITY BREAKFAST
To be held on December 30th after Liturgy in the upper hall
__________________________
ATTENTION - MONDAY, DECEMBER 31ST
NEW YEARS EVE PARTY 8:30 p.m. - 1 a.m.
Lets welcome the New Year "2019" with family and friends. Live music, gourmet food & fun for the whole family.
For tickets and information please contact Diane Karavitis at 508-574-9862 or email at dianekaraitis@netzero.net
Tables are filling up fast. There will be NO TICKETS AVAILABLE AT THE DOOR.
Prokeimenon. Fourth Mode. Daniel 3.26,27.
Blessed are you, O Lord, the God of our fathers.
Verse: For you are just in all you have done.
The reading is from St. Paul's Letter to the Hebrews 11:9-10; 32-40.
BRETHREN, by faith Abraham sojourned in the land of promise, as in a foreign land, living in tents with Isaac and Jacob, heirs with him of the same promise. For he looked forward to the city which has foundation, whose builder and maker is God.
And what more shall I say? For time would fail me to tell of Gideon, Barak, Samson, Jephthah, of David and Samuel and the prophets - who through faith conquered kingdoms, enforced justice, received promises, stopped the mouths of lions, quenched raging fire, escaped the edge of the sword, won strength out of weakness, became mighty in war, put foreign armies to flight. Women received their dead by resurrection. Some were tortured, refusing to accept release, that they might rise again to a better life. Others suffered mocking and scourging, and even chains and imprisonment. They were stoned, they were sawn in two, they were tempted, they were killed with the sword; they went about in skins of sheep and goats, destitute, afflicted, ill-treated - of whom the world was not worthy - wandering over deserts and mountains, and in dens and caves of the earth.
And all these, though well attested by their faith, did not receive what was promised, since God had foreseen something better for us,that apart from us they should not be made perfect.
Προκείμενον. Fourth Mode. Δανιήλ 3.26-27.
Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν.
Στίχ. Ὅτι δίκαιος εἶ ἐπὶ πᾶσιν, οἷς ἐποίησας ἡμῖν.
τὸ Ἀνάγνωσμα Πρὸς Ἑβραίους 11:9-10, 32-40.
Ἀδελφοί, πίστει παρῴκησεν Ἀβραὰμ εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας μετὰ ᾿Ισαὰκ καὶ ᾿Ιακὼβ τῶν συγκληρονόμων τῆς ἐπαγγελίας τῆς αὐτῆς· ἐξεδέχετο γὰρ τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός. Καὶ τί ἔτι λέγω; Ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ ᾿Ιεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν, οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.
Sunday before Nativity
The Reading is from Matthew 1:1-25
The book of the Genealogy of Jesus Christ, the son of David, the son of Abraham.
Abraham was the father of Isaac, and Isaac the father of Jacob, and Jacob the father of Judah and his brothers, and Judah the father of Perez and Zerah by Tamar, and Perez the father of Hezron, and Hezron the father of Aram, and Aram the father of Amminadab, and Amminadab the father of Nahshon, and Nahshon the father of Salmon, and Salmon the father of Boaz by Rahab, and Boaz the father of Obed by Ruth, and Obed the father of Jesse, and Jesse the father of David the king.
And David was the father of Solomon by the wife of Uriah, and Solomon the father of Rehoboam, and Rehoboam the father of Abijah, and Abijah the father of Asa, and Asa the father of Jehoshaphat, and Jehoshaphat the father of Joram, and Joram the father of Uzziah, and Uzziah the father of Jotham, and Jotham the father of Ahaz, and Ahaz the father of Hezekiah, and Hezekiah the father of Manasseh, and Manasseh the father of Amon, and Amon the father of Josiah, and Josiah the father of Jechoniah and his brothers, at the time of the deportation to Babylon.
And after the deportation to Babylon: Jechoniah was the father of Salathiel, and Salathiel the father of Zerubbabel, and Zerubbabel the father of Abiud, and Abiud the father of Eliakim, and Eliakim the father of Azor, and Azor the father of Zadok, and Zadok the father of Achim, and Achim the father of Eliud, and Eliud the father of Eleazar, and Eleazar the father of Matthan, and Matthan the father of Jacob, and Jacob the father of Joseph the husband of Mary, of whom Jesus was born, who is called Christ.
So all the generations from Abraham to David were fourteen generations, and from David to the deportation to Babylon fourteen generations, and from the deportation to Babylon to the Christ fourteen generations.
Now the birth of Jesus Christ took place in this way. When his mother Mary had been betrothed to Joseph, before they came together she was found to be with child of the Holy Spirit; and her husband Joseph, being a just man and unwilling to put her to shame, resolved to divorce her quietly. But as he considered this, behold, an angel of the Lord appeared to him in a dream, saying, "Joseph, son of David, do not fear to take Mary your wife, for that which is conceived in her is of the Holy Spirit; she will bear a son, and you shall call his name Jesus, for he will save his people from their sins." All this took place to fulfill what the Lord had spoken by the prophet: "Behold, a virgin shall conceive and bear a son, and his name shall be called Emmanuel" (which means, God with us). When Joseph woke from sleep, he did as the angel of the Lord commanded him; he took his wife, but knew her not until she had borne a son; and he called his name Jesus.
Sunday before Nativity
Κατὰ Ματθαῖον 1:1-25
Βίβλος γενέσεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυῒδ υἱοῦ ᾿Αβραάμ. ᾿Αβραὰμ ἐγέννησε τὸν ᾿Ισαάκ, ᾿Ισαὰκ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιακώβ, ᾿Ιακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιούδαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ, ᾿Ιούδας δὲ ἐγέννησε τὸν Φαρὲς καὶ τὸν Ζαρὰ ἐκ τῆς Θάμαρ, Φαρὲς δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Εσρώμ, ᾿Εσρὼμ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αράμ, ᾿Αρὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αμιναδάβ, ᾿Αμιναδὰβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ναασσών, Ναασσὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Σαλμών, Σαλμὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Βοὸζ ἐκ τῆς ῾Ραχάβ, Βοὸζ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ωβὴδ ἐκ τῆς ῾Ρούθ, ᾿Ωβὴδ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιεσσαί, ᾿Ιεσσαὶ δὲ ἐγέννησε τὸν Δαυῒδ τὸν βασιλέα. Δαυῒδ δὲ ὁ βασιλεὺς ἐγέννησε τὸν Σολομῶνα ἐκ τῆς τοῦ Οὐρίου, Σολομὼν δὲ ἐγέννησε τὸν ῾Ροβοάμ, ῾Ροβοὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αβιά, ᾿Αβιὰ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ασά, ᾿Ασὰ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωσαφάτ, ᾿Ιωσαφὰτ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωράμ, ᾿Ιωρὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Οζίαν, ᾿Οζίας δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωάθαμ, ᾿Ιωάθαμ δὲ ἐγέννησε τὸν ῎Αχαζ, ῎Αχαζ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Εζεκίαν, ᾿Εζεκίας δὲ ἐγέννησε τὸν Μανασσῆ, Μανασσῆς δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αμών, ᾿Αμὼν δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωσίαν, ᾿Ιωσίας δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιεχονίαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ ἐπὶ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος.
Μετὰ δὲ τὴν μετοικεσίαν Βαβυλῶνος ᾿Ιεχονίας ἐγέννησε τὸν Σαλαθιήλ, Σαλαθιὴλ δὲ ἐγέννησε τὸν Ζοροβάβελ, Ζοροβάβελ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αβιούδ, ᾿Αβιοὺδ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ελιακείμ, ᾿Ελιακεὶμ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αζώρ, ᾿Αζὼρ δὲ ἐγέννησε τὸν Σαδώκ, Σαδὼκ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αχείμ, ᾿Αχεὶμ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ελιούδ, ᾿Ελιοὺδ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ελεάζαρ, ᾿Ελεάζαρ δὲ ἐγέννησε τὸν Ματθάν, Ματθὰν δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιακώβ, ᾿Ιακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωσὴφ τὸν ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἧς ἐγεννήθη ᾿Ιησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός. Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ ἀπὸ ᾿Αβραὰμ ἕως Δαυῒδ γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ Δαυῒδ ἕως τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος ἕως τοῦ Χριστοῦ γενεαὶ δεκατέσσαρες.
Τοῦ δὲ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἦν. μνηστευθείσης γὰρ τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ ᾿Ιωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος ῾Αγίου. ᾿Ιωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν. ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἐνθυμηθέντος ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ ἐφάνη αὐτῷ λέγων· ᾿Ιωσὴφ υἱὸς Δαυΐδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου· τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματός ἐστιν ῾Αγίου. τέξεται δὲ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ιησοῦν· αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν. Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Εμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός. Διεγερθεὶς δὲ ὁ ᾿Ιωσὴφ ἀπὸ τοῦ ὕπνου ἐποίησεν ὡς προσέταξεν αὐτῷ ὁ ἄγγελος Κυρίου καὶ παρέλαβε τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν ἕως οὗ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ιησοῦν.
On the Sunday that occurs on or immediately after the eighteenth of this month, we celebrate all those who from ages past have been well-pleasing to God, beginning from Adam even unto Joseph the Betrothed of the Most Holy Theotokos, according to genealogy, as the Evangelist Luke hath recorded historically (Luke 3:23-38); we also commemorate the Prophets and Prophetesses, and especially the Prophet Daniel and the Holy Three Children.
These Saints, who were all from Crete, contested for piety's sake during the reign of Decius, in the year 250. Theodulus, Saturninus, Euporus, Gelasius, and Eunician were from Gortynia, the capital; Zoticus was from Knossos; Agathopus, from the port city of Panormus; Basilides, from Cydonia; Evarestus and Pompey, from Heraklion. Haled before the Governor as Christians, they were subjected to torments for thirty days, being scourged, racked, dragged upon the ground through dung heaps, stoned, spit upon. They were questioned again, but their costancy roused the Governor to greater fury. After subjecting them to torments more bitter still, he had them beheaded.
This Martyr was the daughter of most distinguished and noble parents named Philip and Claudia. Philip, a Prefect of Rome, moved to Alexandria with his family. In Alexandria, Eugenia had the occasion to learn the Christian Faith, in particular when she encountered the Epistles of Saint Paul, the reading of which filled her with compunction and showed her clearly the vanity of the world. Secretly taking two of her servants, Protas and Hyacinth, she departed from Alexandria by night. Disguised as a man, she called herself Eugene while pretending to be a eunuch, and departed with her servants and took up the monastic life in a monastery of men. Her parents mourned for her, but could not find her. After Saint Eugenia had laboured for some time in the monastic life, a certain woman named Melanthia, thinking Eugenia to be a monk, conceived lust and constrained Eugenia to comply with her desire; when Eugenia refused, Melanthia slandered Eugenia to the Prefect as having done insult to her honour. Eugenia was brought before the Prefect, her own father Philip, and revealed to him both that she was innocent of the accusations, and that she was his own daughter. Through this, Philip became a Christian; he was afterwards beheaded at Alexandria. Eugenia was taken back to Rome with Protas and Hyacinth. All three of them ended their life in martyrdom in the years of Commodus, who reigned from 180 to 192.
SUNDAY BEFORE THE NATIVITY OF CHRIST
We hear in today's gospel of Matthew, a long list of Jewish names, which form the Book of Genesis of Jesus Christ. The Evangelist wrote his gospel for the Judean Christians, and wanted to prove to them that the Messiah expected by the Jews was the same as Christ. The Jews, through their intense belief in the Messiah, thought that the promises that God once gave to their ancestors would be fulfilled in the future, especially among those who had ancestral relationship with the fathers and patriarchs of their race. So today's gospel deals with the proof of the fulfillment of their expectation, in the person of Jesus Christ.
However, it was not only the Jews who had been expecting the Redeemer of the world. After the fall of mankind from Paradise, and the darkening of the human mind from sin and the separation from the only source of life and goodness, God, man’s ardent aspiration creates a redemptive nostalgia. It seems like despite the separation from God, humanity kept within its genes the memory of this loving relationship that the protoplasts had in Paradise where they were united with God the Father, and waited for centuries the advent of the Divine Redeemer in order to be liberated from the bondage of death and sin. Indeed anyone studying ancient religions can observe that humanity throughout the ages, kept within them the heritage of the first revelation of the Supreme Being to man, which then lead them to continuously attempt through various but vain and unsuccessful ways to approach God and achieve communion with Him. However, since man proved to be incapable of raising himself with his own strength to reach the full knowledge of the One and only true God, only one option remained; for God to descend Himself and seek man.
The peoples therefore, expected to meet again the true God through a God-Man, and through him to regain the true knowledge of the One and only God. These expectations that humanity has had about rejoining with God, are documented throughout the ages and are even present among polytheistic religions. In China for example this expectation emerges from the 6th century BC, when Confucius awaits with longing the coming of the "Saint" from the West. According to Chinese scriptures, He would be sent from the sky to a country in the west, He would be wise and would rule over heaven and earth. The Saint existed before heaven and earth, and was the creator of all. He is the only one worthy to be sacrificed to the supreme ruler of the world, Siang-ti, the Sky. He will bring order and peace to the world and will reconcile heaven and earth. Similar expectations are presented in ancient Indian and Persian texts. The Indians have highlighted the strong consciousness of sin and guilt over their forefathers’ faults against the divine, and expect a savior with nostalgia. The Buddha, in the texts of Mahayana Buddhism, describes the coming of the "Great Peacemaker", who will lead people to salvation through His teachings.
Those who will accept his word and live in moderation will be redeemed from death, and those who study His sacred Words will be discharged from their sins and will ascend to heaven. The most profound and intense expectation of the God-man as the Redeemer however, is seen among the ancient Greeks. In Prometheus Bound, by Aeschylus, the hero was punished by Zeus and was sentenced to stay tied forever on a rock, and be tortured by an eagle that ate bits of his flesh. Prometheus predicts that his Redeemer will be the child who is born of a virgin named Io, and God. He will be the son of God and the son of a Virgin and his birth will be supernatural. He will destroy the state of the old gods, and annihilate them and their powers.
He will liberate Prometheus and will succeed him in his martyrdom, and willingly descend to Hades to sacrifice Himself for the salvation of the prisoner-man who had been convicted for his sins with just divine command. Later on, Socrates argues most clearly the divine-human aspiration, as seen in Plato’s scriptures of Socrates’ apology. Socrates is seen talking to his judges about the coming of the God-sent who will bring to the world awareness and alertness, and who will be just until His death, but will be considered unjust by the people and will suffer humiliation and a torturous death on a piece of wood. Referring to these texts of the Greek philosophers, Saint Clement of Alexandria exclaims: "I don’t think our Savior could have been confirmed more clearly by the Greeks."
But it was not only the ancient Greeks who spoke of the upcoming God-man, the Romans did as well. The great philosopher Cicero, referring to the oracle of the Sibyl Virgins states that the coming of a King had been announced from the past. This King had to be recognized by those who wanted to be saved, and would come at a time when everything will be governed by one Master, God. Similarly Virgil writes in his poems about the expected God-Child and the joy in its face when looking towards the Mother who gave birth to Him, exactly as if Virgil was observing an icon of Panagia and the Child. Virgil’s words were so prophetic that Constantine the Great included them in the discourse that he delivered to the Fathers of the First Ecumenical Council.
It appears therefore, that the incarnation of God was the only logical and necessary solution to the human drama. St. John the Chrysostom says: "Since mankind could not ascend, He descended. This is why He descended, and took flesh, so that I could talk to Him." Christ, God came down from the throne of His divinity, and emptied Himself of His divine glory "born human, born under law" to take upon him the sins of all mankind, to purify our human nature and present it again to the heavenly Father, unspoiled like it had been in the pre-Fall times. The drama of all of humanity began to be resolved that quiet night outside the humble town of Bethlehem, without lights, without glory, with only a few witnesses of the eternal miracle, the lowly shepherds in the area.
My brethren, this last week before the birth of our Savior, let us cleanse and humble our souls with prayer, fasting and abstinence from earthly pleasures. That way we will be able to experience Christ’s Incarnation deep in our hearts, and we may be deemed worthy to hear the Holy Angels singing "Glory to God in the highest, and peace on earth."
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Ακούμε στο σημερινό ευαγγέλιο του Ματθαίου να παρελάυνουν μπροστά μας ένα σωρό εβραϊκά ονόματα τα οποία αποτελούν τη βίβλο της γενέσεως του Ιησού Χριστού. Ο ευαγγελιστής Ματθαίος συνέγραψε το ευαγγέλιο του γιά τους εξ Ιουδαίων χριστιανούς, και ήθελε να τους αποδείξει ότι ο Μεσσίας που ανέμεναν οι Εβραίοι ταυτίζεται κατά σάρκα με το Χριστό. Οι Ιουδαίοι, μέσα στον έντονο μεσσιανισμό τους, πίστευαν ότι οι επαγγελίες που έδωσε κάποτε ο Θεός στους προγόνους τους θα εκπληρωθούν οπωσδήποτε στο μέλλον, και μάλιστα μόνο σ’εκείνους που είχαν γενεαλογική σχέση με τους πατέρες και πατριάρχες της φυλής τους. Ετσι το σημερινό ευαγγέλιο αρχίζει με την απόδειξη της εκπλήρωσης της προσδοκίας αυτής στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Δεν ήταν όμως μόνο οι Ισραηλίτες που ανέμεναν το Λυτρωτή του κόσμου. Μετά την έκπτωση του ανθρώπινου γένους από τον Παράδεισο, το σκοτασμό του νου του από την αμαρτία και την απομάκρυνση από τη μοναδική Πηγή της Ζωής και της Αγαθότητας, το Θεό, η θεανθρώπινη προσδοκία αποτελεί μία διακαή λυτρωτική νοσταλγία. Φαίνεται ότι παρ’όλη την απομάκρυνση της από το Θεό, η προχριστιανική ανθρωπότητα κράτησε μέσα στα γονίδια της την ανάμνηση αυτής της αγαπητικής σχέσης που είχαν οι Πρωτόπλαστοι μέσα στον Παράδεισο με το Θεό και Πατέρα και περίμενε και εκείνη μέσα στους αιώνες τον ερχομό του Θεϊκού Λυτρωτή που θα την λύτρωνε από τα δεσμά του θάνατου και της αμαρτίας. Πράγματι μελετώντας κανείς τις αρχαίες θρησκείες, διαπιστώνει τη συγκινητική προσπάθεια των λαών, που έχοντας μέσα τους κληροδοτημένη την αρχαία εκείνη εμπειρία της πρώτης αποκάλυψης του Υπερτάτου Οντος στον άνθρωπο, τολμούσαν με διάφορους αλλά μάταιους και ανεπιτυχείς τρόπους να προσεγγίσουν το Θεό γιά να έρθουν ξανά σε κοινωνία μ’Αυτόν.
Γι’αυτό, αφού δεν μπόρεσε ο άνθρωπος με τις δικές του δυνάμεις ν’ανυψωθή μέχρι την πλήρη γνώση του Ενός, και μόνου, και πραγματικού Θεού, μόνο μία λύση απόμενε, να κατέβει ο Ιδιος ο αναζητούμενος Θεός στον άνθρωπο. Στον προσδοκώμενο Θεάνθρωπο περίμεναν οι λαοί να γνωρίσουν τον αληθινό Θεό, δηλαδή ν’αποκτήσουν ξανά την αληθινή θεογνωσία, και να επανασυνδεθούν μ’Αυτόν, να ξαναγυρίσουν στον χρυσόν αιώνα της αρχικής παραδείσιας κατάστασης.
Οι μαρτυρημένες εκδηλώσεις αυτής της θεανθρώπινης προσδοκίας είναι πολλές ανάμεσα και στους πολυθεϊστικούς λαούς. Ετσι στην Κίνα αυτή η προσδοκία προβάλλει από τον 6ο πΧ αιώνα, όταν ο κομφούκιος περιμένει με νοσταλγία τον ερχομό του “Αγιου” από τη Δύση. Σύμφωνα με την κινεζική γραμματεία, αυτός επρόκειτο να αποσταλεί από τον ουρανό στις δυτικές χώρες, θα γνώριζε τα πάντα, και θα είχε κάθε εξουσία στον ουρανό και στη γη. Ο Αγιος αυτός, υπήρχε προ του ουρανού και της γης, και είναι ο ποιητής και δημιουργός όσων υπάρχουν πάνω σ’αυτά. Αυτός και μόνο είναι άξιος να θυσιαστεί στον υπέρτατο δεσπότη του κόσμου, τον Siang-ti, τον Ουρανό. Θ’αποκαταστήσει την τάξη και την ειρήνη στον κόσμο συμφιλιώνοντας τον ουρανό με την γη.
Παρόμοιες προσδοκίες παρουσιάζονται και στα αρχαία Ινδικά και Περσικά κείμενα. Οι Ινδοί έχουν έκδηλη την ισχυρή συνείδηση περί αμαρτιών και προπατορικής ενοχής έναντι του θείου και αναμένουν με νοσταλγία ένα λυτρωτή. Ο Βούδας στα κείμενα του Μαχαγιάνα Βουδισμού, περιγράφει την έλευση του “Μεγάλου Ειρηνευτή”, που θα οδηγήσει τους ανθρώπους στη σωτηρία με τη διδασκαλία του. Οσοι θα δεχθούν το λόγο του και θα ζουν με εγκράτεια, θα λυτρωθούν από το θάνατο, με τη μελέτη δε των ιερών λόγων του θα απαλάσσονται από τις αμαρτίες τους και θα ανέρχονται στον ουρανό.
Εκεί όμως που προβάλλει πιό έκδηλη και έντονη η προσδοκία του θεάνθρωπου λυτρωτή είναι ανάμεσα στους αρχαίους έλληνες. Στον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου, ο ήρωας τιμωρήθηκε από το Δία να μείνει δεμένος αιώνια σε ένα βράχο και να βασανίζεται από έναν αητό ο οποίος κάθε λίγο του έτρωγε τη σάρκα. Ο Προμηθέας προλέγει ότι ο λυτρωτής του θα είναι το παιδί το οποίο θα γεννηθεί από μία παρθένο, την Ιω, και τον Θεό. Θα είναι υιός Θεού και υιός Παρθένου και θα γεννηθεί υπερφυσικά. Θα καταλύσει το κράτος των παλαιών θεών και θα αφανίσει αυτούς και τη δύναμη τους. Θα λυτρώσει τον Προμηθέα διαδεχόμενος αυτόν στο μαρτύριο του και κατεβαίνοντας εκούσια στο σκοτεινό Αδη, γινόμενος εξιλαστήριο θύμα γιά τη λύτρωση του δεσμώτη, του ανθρώπου που είχε καταδικαστεί γιά την αμαρτία του με δίκαιη θεϊκή εντολή. Την εποχή του Σωκράτη προβάλλει πλέον ξεκάθαρα η θεανθρώπινη προσδοκία μέσα από το κείμενο της απολογίας του αρχαίου φιλοσόφου που έγραψε ο Πλάτωνας. Εκεί φέρεται ο Σωκράτης να μιλάει στους δικαστές του γιά κάποιο προσδοκώμενο θεόπεμπτο, που θα τον έχει στείλει ο Θεός, ο οποίος θα φέρει στον κόσμο αφύπνιση και εγρήγορση, θα είναι δικαιότατος μέχρι το θάνατο του, θα θεωρηθεί όμως από τους ανθρώπους άδικος και θα υποστεί ταπεινώσεις, εξευτελισμούς και μαρτυρικό θάνατο πάνω στο ξύλο. Αναφερόμενος σ’αυτά τα κείμενα των Ελλήνων φιλοσόφων ο Αγιος Κλήμης ο Αλεξανδρείας αναφωνει: “Δεν νομίζω ότι μπορούσε να επικυρωθεί πιό σαφέστερα ο Σωτήρας μας από τους Ελληνες”. Δεν είναι όμως μόνο οι Ελληνες που μίλησαν γιά τον επερχόμενο θεάνθρωπο αλλά και οι Ρωμαίοι. Ο μεγάλος φιλόσοφος Κικέρων, αναφερόμενος στον χρησμό των Σιβυλλών Παρθένων λέει ότι είχε αναγγελθεί από παλιά η έλευση ενός βασιλιά τον οποίο όφειλαν να αναγνωρίσουν εκείνοι που ήθελαν να σωθούν, και ότι ερχόταν μία εποχή που παντού θα κυβερνάει ένας Δάσκαλος, ο Θεός. Παρόμοια γράφει στα ποιήματα του και ο Βιργίλιος που αναφέρεται και αυτός στο Προσδοκώμενο θεογέννητο Παιδί, του οποίου βλέπει το μειδίαμα προς τη Μητέρα που το εκυοφόρησε. Είναι τόσο προφητικά αυτά που έγραψε ο Βιργίλιος, που ο Μ. Κωνσταντίνος αναφέρθηκε σ’αυτά και τα διάβασε στο λόγο που εξεφώνησε προς τους Πατέρες της Α’ Οικουμενικής Συνόδου.
Αυτή λοιπόν η ενανθρώπηση του Θεού ήταν η μόνη λογική και εναπομένουσα και αναγκαία λύση στο ανθρώπινο δράμα. Λέει ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: “Επειδή η ανθρωπότητα δεν μπορούσε ν’ανεβεί προς τα άνω, Αυτός κατέβηκε κάτω. Γι’αυτό κατέβηκε, γι’αυτό ανέλαβε σάρκα, γιά να συνομιλήσω εγώ μ’Αυτόν”. Ο Χριστός ο Θεός κατέβηκε από τον θρόνο της θεότητος και άδειασε-κένωσε τον εαυτό του από τη θεϊκή Του δόξα “γινόμενος άνθρωπος, γινόμενος υπό νόμον”, γιά να αναλάβει πάνω του τις αμαρτίες όλης της ανθρωπότητος, να εξαγνίσει την ανθρώπινη φύση μας και να την παρουσιάσει καθαρή και πάλι στον ουράνιο Πατέρα όπως ήταν στην Προπτωτική εποχή. Το δράμα του ανθρώπινου γένους άρχισε να λύνεται εκείνη την ήσυχη νύχτα στην ταπεινή Βηθλεέμ, χωρίς φώτα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, με μερικούς μόνο μάρτυρες του προαιώνιου θαύματος, τους ταπεινους βοσκούς της περιοχής.
Αδελφοί μου, ας προετοιμάσουμε και εμείς ταπεινά την ψυχή μας με προσευχή, νηστεία, και εγκράτεια από τις γήϊνες απολαύσεις τούτες τις μέρες πριν από τη Γέννηση του Σωτήρα μας. Ετσι θα είμαστε σε θέση να νοιώσουμε στις ψυχές μας την ενανθρώπηση Του, και να ακούσουμε πράγματι τους Αγγέλους οταν ψάλλουν το “Δόξα εν υψίστοις Θεώ”.