LAST WEEK'S SERMON
SUNDAY OF THE PARALYTIC
Dear brothers and sisters
Last Sunday, called the Sunday of the paralytic, tells us a very sad story. It is in a sense the story of every human being and also the story of all humanity.
We knew for many centuries that we are separated from the life-giving source. We knew that we needed to use all of our strength in order to draw near to the source of life. We also knew that no matter how hard we try we will not be able to get close enough to enter into the healing pool. If we look at the rest of the New Testament we will see that this story is very unique.
There are only a few occasions when Christ initiates someone’s healing. He always waits until people come to him with faith and conviction. This is one of the unique stories when he approaches the suffering human being because he was unable to come himself. This is how it is the story of humanity. Humans would not ever be able to enter in to the life-giving presence of God unless God entered in to the life of humanity by his incarnation.
How is it the story of every human being? Every one of us knows where is that place where we can find healing and where we can find restoration but we are badly paralyzed and cannot move. Every day I hear about people who used to go to church but they do not anymore. They have been injured somehow and have not been able to return.
I see a lot of people every day who may think that they are in communion with God because they go to church but in reality they are paralyzed and can not move ahead and be with God. When we find ourselves in such situation we know we need someone else to help us free ourselves from our paralysis. We need someone else in our life to help us to get to the pool where everyone has been finding healing year after year. Our paralysis is not of physical nature, however, but it is of spiritual nature.
Our Paralysis is not a result of some misfortunate accident but it is a self-imposed one. Οne of the fathers says getting angry at someone is like drinking poison and hoping that someone else will die.
Dear brothers and sisters it is that poison that comes in to our lives in a form of anger, jealousy, hatred, competition, gossip, grudge, resentment and all other vices and paralyzes our lives. If we catch them soon enough we can uproot them easily like weeds but if we let them stay too long they become like trees with a strong root system and we need someone else to help us to remove them. In a case like this when we are completely paralyzed like this man who was laying by the pool we need Christ to heal us.
The good news dear brothers and sisters is that Christ is always ready at the doors of our hearts knocking and waiting until we open it and let him in to come and uproot all the weeds in the garden of our heart and plant the seeds of the kingdom of God.
ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
Αγαπητοί αδελφοί και αδερφές
Την περασμένη Κυριακή, που ονομάζεται Κυριακή του παράλυτου, μας λέει μια πολύ θλιβερή ιστορία. Είναι κατά κάποιον τρόπο η ιστορία κάθε ανθρώπινου όντος αλλά και η ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Γνωρίζαμε εδώ και πολλούς αιώνες ότι είμαστε χωρισμένοι από τη ζωτική πηγή. Ξέραμε ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε όλη μας τη δύναμη για να προσεγγίσουμε την πηγή της ζωής. Γνωρίζαμε επίσης ότι, όσο σκληρά προσπαθούμε, δεν θα είμαστε σε θέση να φτάσουμε αρκετά κοντά για να μπούμε στην θεραπευτική πισίνα. Αν κοιτάξουμε το υπόλοιπο της Καινής Διαθήκης θα δούμε ότι αυτή η ιστορία είναι πολύ μοναδική. Υπάρχουν μερικές μόνο περιπτώσεις που ο Χριστός ξεκινά τη θεραπεία κάποιου. Πάντα περιμένει μέχρις ότου οι άνθρωποι να έρθουν σε αυτόν με πίστη και πεποίθηση.
Αυτή είναι μια από τις μοναδικές ιστορίες όταν πλησιάζει τον πάσχοντα άνθρωπο επειδή δεν μπορούσε να έρθει ο ίδιος. Αυτή είναι η ιστορία της ανθρωπότητας. Οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν ποτέ να εισέλθουν στη ζωή-δίνοντας παρουσία του Θεού, εκτός αν ο Θεός μπήκε μέσα στη ζωή της ανθρωπότητας από την ενσάρκωση του.
Πώς είναι η ιστορία κάθε ανθρώπινου όντος; Ο καθένας μας ξέρει πού είναι ο τόπος όπου μπορούμε να βρούμε θεραπεία και πού μπορούμε να βρούμε αποκατάσταση, αλλά είμαστε άσχημα παράλυτοι και δεν μπορούμε να κινηθούμε. Κάθε μέρα ακούω για τους ανθρώπους που πήγαιναν στην εκκλησία αλλά δεν περνούν πια. Έχουν τραυματιστεί κάπως και δεν κατάφεραν να επιστρέψουν.
Βλέπω πολλούς ανθρώπους κάθε μέρα που μπορεί να πιστεύουν ότι είναι σε επικοινωνία με τον Θεό επειδή πηγαίνουν στην εκκλησία αλλά στην πραγματικότητα παραλύουν και δεν μπορούν να προχωρήσουν και να είναι με το Θεό. Όταν βρισκόμαστε σε τέτοια κατάσταση, γνωρίζουμε ότι χρειαζόμαστε κάποιον άλλο για να μας βοηθήσει να απελευθερωθούμε από την παράλυση μας. Χρειαζόμαστε κάποιον άλλο στη ζωή μας για να μας βοηθήσετε να φτάσουμε στην πισίνα όπου όλοι βρίσκουν θεραπεία ετησίως. Η παράλυση μας όμως δεν έχει φυσική φύση, αλλά είναι πνευματικής φύσης. Η παράλυση μας δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου δυστυχούς ατυχήματος, αλλά είναι αυτοεπιβαλλόμενη. Ένας από τους πατέρες λέει ότι θυμώνει κάποιος είναι σαν πόσιμο δηλητήριο και ελπίζοντας ότι κάποιος άλλος θα πεθάνει.
Αγαπητοί αδελφοί και αδερφές είναι αυτό το δηλητήριο που εισέρχεται στη ζωή μας με μια μορφή θυμού, ζήλιας, μίσους, ανταγωνισμού, κουτσομπολιού, μνησικακίας, δυσαρέσκειας και όλων των άλλων φαινομένων και παραλύει τη ζωή μας. Αν τα πιάσουμε αρκετά σύντομα, μπορούμε να τα ξεριζώσουμε εύκολα σαν ζιζάνια, αλλά αν τους αφήσουμε να παραμείνουν πάρα πολύ, γίνονται σαν δέντρα με ένα ισχυρό ριζικό σύστημα και χρειαζόμαστε κάποιον άλλο για να μας βοηθήσει να τα αφαιρέσουμε. Σε μια τέτοια περίπτωση, όταν είμαστε εντελώς παραλύσει όπως ο άνθρωπος που βρισκόταν δίπλα στην πισίνα, χρειαζόμαστε τον Χριστό για να μας θεραπεύσει.
Τα καλά νέα αδελφοί και αδελφές είναι ότι ο Χριστός είναι πάντα έτοιμος στις πόρτες των καρδιών μας χτυπώντας και περιμένοντας μέχρι να το ανοίξουμε και να τον αφήσουμε να έρθει και να ξεριζώσει όλα τα ζιζάνια στον κήπο της καρδιάς μας και να φυτέψει τους σπόρους του βασιλείου του Θεού.